Życie z osobą Niepełnosprawną

BogdanW

Stony76, wpierw wyprowadź się z domu rodzinnego, a wtedy porozmawiamy o tym. Podobnie jak rozstałem się z Wojtkiem , to wszyscy mieli do mnie pretensje w Lambdzie. Czemu? jak ja mogłem ? etc. A tak naprawdę nikt z Was, -mam na myśli ludzi spotykających się w Lambdzie- nie miało prawdziwego partnerstwa, a tym bardziej z osoba niepełnosprawną . Jeedynie Paweł przez rok w weekendy spotykał się ze Swoim chłopakiem w hotelach, ale nie można tego nazwać związkiem, ale układem tez, który i tak się rozpadł ! Nikt z Was nie mieszkał z partnerem pod jednym dachem i nikt z Was nie był z nim aż do śmierci, oprócz mnie!
Chciałbym porozmawiać z osobami doświadczonymi na ten temat, a nie z osobami, które całe dotychczasowe życie spędzili przy rodzicach !

stony76

BogdanW dlatego napisałem że nie wiem jak ja bym się zachował gdybym miał partnera niepełnosprawnego i przyszło by mi z nim zamieszkać. Miałem partnera pełnosprawnego i fakt, nie mieszkaliśmy razem, bo byliśmy z jednego miasta niemal na wyciągniecie ręki. Codzienne spotkania, wizyty, wyjazdy i inne. To nam wystarczało. Napisałem że to trudny temat i wszystko zależy od podejścia dwóch partnerów do siebie, rodziny i środowiska. Są dobre i złe strony takiego mieszkania. Ale to już te sprawy trzeba rozważać indywidualnie przy każdym związku

Pandan

Witam, jestem nowy i zaczynam przeglądać tematy. Nie do wszystkich mam dostęp. Po raz kolejny widzę, że każdy z nas ma tak swoiste doświadczenia w byciu osobą LGBT zarówno pełnosprawną i niepełnosprawną. Trudnym doświadczeniem jest odczuć siebie samego takiego jakim się jest . Bycie naturalnym jest czymś co ułatwia bycie z innymi. Sam staram się przyjmować ludzi, takimi jacy są bez osądzania itp. Jestem niepełnosprawny i działam jako wolontariusz w organizacji LGBT. Jestem między ludźmi pełnosprawnymi. Jest to trudne, ale naprawdę to może być twórcze... Staram się organizować sprawy techniczne (początek drogi!) np. związane z dostępem materiałów dla osób z dysfunkcją wzroku itp. Chcemy podjąć inicjatywę dotarcia do osób LGBT z różnymi dysfunkcjami i potem złożyć projekt do konkursu o dofinansowanie do przełamywania barier komunikacyjnych - tak na początek. Jestem też członkiem innej organizacji zajmującej się osobami niepełnosprawnymi i wiem, jakie bywają ogromne trudności w zebraniu odpowiedniej liczby beneficjentów. A my sami stanowimy mniejszość w samym środowisku LGBT.... A wracając do tematu dyskusji. Tak, można być w związku z partnerem pełnosprawnym. Sam jesteś już dekady w takim. Doświadczenie każdego z nas jest tak indywidualne, lecz osoby spotykane w naszym życiu są dla nas poniekąd nauczycielami. Warto to dostrzec i podziękować życiu za różne przyjemne i nieprzyjemne doświadczenia . Pozdrawiam Smile

Erika

Aktualnie nie ma już blokady działów...

Cieszę się, że udało Ci się stworzyć tak długi związek, ja, no cóż, mam odwrotne doświadczenia. Życie. Wink

val

Miłość to miłość, związek jest oparty na uczuciach (albo i nie) ale także codzienności.
Miałem zamiar czytać forum ot tak, ale ... referowałem wątek mamie, więc walnę posta.

Pomijając fakt, że jestem osobą pełnosprawną w kolektywie umysłowym - nasze ciało jest jednak niezbyt sprawne, jest to również widoczne i posiadamy wózek. Mój mąż jest osobą pełnosprawną w pełnosprawnym ciele. Mama jest również pełnosprawna ale jej chłopak jest niepełnosprawny fizycznie, tak więc jesteśmy po różnych stronach spektrum.

No więc ... po ucieknięciu z Polski z krzykiem zauważyliśmy jedno licho (ja i mama) - łał, od groma i trochę wizualnie niepełnosprawnych osób na ulicach. Mój mąż jest Anglikiem, więc dorastał w tej rzeczywistości i ma osoby niepełnosprawne w rodzinie; chłopak mamy pochodzi z naszego miasta.

Poznając osobę, będąc na randce albo spędzając jedną noc uwzględniamy nasze i innych oczekiwania krótkoterminowe, jednak gdy mowa o związku - przychodzi czas na planowanie. Czy w danym momencie jesteśmy w stanie zapewnić oparcie danej osobie tak samo jak i ona nam? Czy możemy sobie pozwolić na związek w danym momencie? Czynników do uwzględnienia jest wiele.

Mój szanowny mąż nie rozważa takich cudów bo jest typem aktywnego optymisty i owszem, jest wielkim oparciem. Jednakże nie wiem czy miał by podobną percepcję gdyby nie jego rodzina (gdyby istniało coś takiego jak 'figurowa jazda na wózku z turbonapędem' ... on praktykuje to obecnie na mnie Neutral

). Mama znała swojego obecnego partnera przez 30 lat i uważa niepełnosprawność jako jego część (tak samo jak on sam, i jak ja to widzę wobec siebie) - jednak ma doświadczenie z nami, więc jest to również inna sytuacja.

Czy byłbym z potencjalną osobą / osobami o podobnym stopniu fizycznej niepełnosprawności? Może, ale natychmiastowo zdecydowanie bym powiedział 'nie'. Nic tu z tolerancji i miłości, ale faktu że byśmy sobie leżeli na podłodze i zdychali. Czy gdyby coś małżowi się stało byłbym w stanie podołać? Tak, bo znam jego, jego rutynę i jak działa.

Każdy związek jest pracą - czasem jest euforyczna, czasem ssie, ale głównie jest po prostu codziennością.

stony76

cóż. ciekawie napisane. naprawdę. az z przyjemnością przeczytałem. podzielam ten twój pogląd. raczej dobrze myślisz.

val

stony76

Staralem się wypowiadać swoje zdanie i swoje doświadczenia. Po latach już wiem że jest trochę inaczej w rożnych sprawach. Ale być może będzie mi dane za jakiś czas czegoś innego doświadczyć więc i na pewno dowiadczenia oraz spostrzeżenia na ten temat będą inne